8 Ocak 2012 Pazar

Pembe ve Siyah

Şu lanet olası dünyada neden yaşadığımızı çözmüş değildim. 7 yaşındaydım ve ilk o zaman öğrenmiştim: her an bi bokluk olmak zorundaydı. Mecburduk mutsuz olmaya, hayat bu demekti. Evet 7 yaşındaydım. Bilirsin, o yaşlardaki tüm kızlar pembe giyer ama benim kıyafetlerim siyahtı. Okulda her hafta çarşamba serbest giyilirdi; 3 aydır yıkanmamış siyahlarımı giymeye alışmıştım. Pek kız arkadaşım yoktu, beni dışlarlardı eteğim kısa diye bide saçlarım çok yağlıydı. Eve geldiğimde kotumu çekip yatağıma girerdim. Geçen gün liseden sonra hayatımın değiştiğini anlatıyordum birine. O zamanlar haftada 1 kere banyo yaptığımı söylemiştim. Bana ne yapmam ve nasıl olmam gerektiğini söyleyen kimse yoktu dedim. Kahkaha atarak ‘Liseden sonra ne yaptın haftada 2 kere mi banyo yaptın?’ dedi.

Neden anlatıyordum ki? Yaşamadan bi bok bilemezdi.  Her sabah saçları annesi tarafından örülen, geceleri altına yapmayan, tüm sebzelerin tadını bilen bi kızdı. Ben bunların hiç birini yaşamamıştım. Neden anlamaya çalışıyordum? 

Sonra ‘2 kere mi?’ dedim içimden.
Ben artık her gün banyo yapıyorum, saçlarımı yağlı görmen imkansız. Renkli kıyafetler giyiyorum ve her gün değişik kıyafetler… Sebze yemeklerinden bi kaçının tadını da öğrendim. Eteklerim kısa ama kızlar beni aralarına almaya başladı.

Yine de hala neden yaşadığımızı çözmüş değilim. 77 yaşına da gelsem çözemeyeceğimi ve her an bi bokluk olmak zorunda olduğunu biliyorum.

2 yorum:

  1. Adsız8/07/2012

    İnsanın çocukluk şarkısının olmaması nasıldır ki?
    Hamiş:Blogun pembe olmasına ne diyorsun? :P

    YanıtlaSil
  2. Adsız9/10/2012

    doğru söylemiş cansever. gökyüzü gibi şu (sıçtığımın) çocukluğu hiçbir yere gitmiyor!

    YanıtlaSil